Samen in het nieuwe veld.

Wat een reis

Wie van jullie voelt dat alles langzaam uit elkaar valt? Alsof je de grip verliest, en alles wat ooit stabiel leek nu op losse schroeven staat? Ik heb het over álles, in de breedste zin van het woord.

Blog: De Kraai en Het Teken van Verbinding

We zaten gezellig met een vriend van mijn man. Het gesprek nam een mooie wending; we spraken over vertrouwen, intuïtie en het idee dat alles in dit leven al een soort van geschreven staat. De vriend vertelde een indrukwekkend verhaal over zijn vader. Tijdens een familiediner had zijn vader gezegd: “Dit is mijn laatste avondmaal.” Achteraf gezien was dat ook zo. Hij voelde zijn vertrek aankomen.

Gisteravond ging ik wat eerder naar bed. Weer eens een snotneus en mijn lichaam gaf aan dat rust nodig was. Toch werd ik midden in de nacht, om vier uur 's ochtends, klaarwakker. Misschien herken je dat gevoel, alsof je lichaam en geest gewoon besluiten dat de nacht al voorbij is. Dus ik stond op, maakte broodjes en fruit klaar voor de kids, en pakte nog even de tijd om aan mijn nieuwe product te werken.

We rennen vaak door het leven zonder te luisteren naar wat ons lichaam ons probeert te vertellen. Het is makkelijk om door te gaan, om de signalen die ons lichaam geeft te negeren of simpelweg te onderdrukken met medicijnen. Maar wat als we even stilstaan? Wat als we die signalen ontleden en begrijpen wat ze echt betekenen?

Inmiddels is het anderhalf jaar geleden dat mijn moeder na een kort ziekbed van vijf weken het aardse leven verliet. Het was een grote angst die werkelijkheid werd. De pijn in mijn hart, die ik letterlijk kon voelen, is niet in woorden te beschrijven. Het voelde alsof de navelstreng bruut was doorgesneden. Haar dood voelde als mijn eigen dood, maar ik bleef hier achter terwijl zij verderging.