We zaten gezellig met een vriend van mijn man. Het gesprek nam een mooie wending; we spraken over vertrouwen, intuïtie en het idee dat alles in dit leven al een soort van geschreven staat. De vriend vertelde een indrukwekkend verhaal over zijn vader. Tijdens een familiediner had zijn vader gezegd: “Dit is mijn laatste avondmaal.” Achteraf gezien was dat ook zo. Hij voelde zijn vertrek aankomen.
Dit raakte me, want het deed me denken aan mijn eigen intuïtieve ingeving van 2,5 jaar geleden. Ik zat op de bank, staarde wat voor me uit naar de boompjes in de tuin, en plotseling hoorde ik een stem in mijn hoofd: “Je gaat je moeder snel verliezen!” Ik schrok, en meteen daarna volgde: “Je vader ook!”
Ik vertelde mijn man wat ik had gehoord en gevoeld: “Ik ga mijn moeder snel verliezen, en mijn vader ook.” Zijn reactie was geruststellend: “Nee joh, je moeder leeft nog lang.” Maar mijn intuïtie klopte, net zoals bij de vader van onze vriend. Hoewel mijn vader nog leeft, voel ik dat ik hem op een andere manier ben kwijtgeraakt. Na mijn moeders overlijden koos hij een pad dat tegen mijn hartsgevoel inging. Hij begon direct een relatie met een andere vrouw, loog erover en manipuleerde de situatie. Dit leidde tot zoveel boosheid en wrok dat ik besloot de cirkel te doorbreken: “I break the circle! The pattern, de familielijnen.”
Het breken van deze familielijnen voelt voor mij als een noodzakelijke stap om de generatiebelasting op te heffen. We dragen zoveel bagage mee uit onze familie, niet alleen in ons bewustzijn, maar diep in ons systeem. Dat besef brengt me bij de kracht van emoties. Ik weet nu hoe belangrijk het is om verdriet toe te laten in het moment. Wist je dat een emotie slechts 90 seconden nodig heeft om zich niet vast te zetten in je systeem? Als je het toelaat, het echt doorleeft, kan het vrij stromen zonder dat het zich in je lichaam nestelt. Wanneer we onze emoties onderdrukken, worden ze juist de blokkades die ons later belemmeren.
Nadat de vriend vertrokken was, voelde ik een brok in mijn keel. Ja, het doet me verdriet. De tranen brandden achter mijn ogen, het gemis van mijn moeder en de zware tijd eromheen. Op dat moment hoorde ik ineens een zin uit een nummer in mijn hoofd, het was een ingeving: You think I leave your side baby, you know me better than that. Ik moest even denken en toen wist ik t! Het was een nummer van Sade. Ik pakte mijn telefoon, liep naar de douche en zocht het nummer op. De eerste zin was direct raak. Ik luisterde…
And if you want to cry, I am here to dry your eyes, ooh And in no time, you’ll be fine.
Die woorden kwamen zo binnen! Het was mijn moeder die zei: “Huil maar, lieverd, ik ben er.” Het gaf me de ruimte om mijn verdriet te laten zijn, zonder oordeel, en precies in dat moment te voelen. Bewustzijn is zo’n krachtige sleutel! Door mijn emoties te voelen, kwamen er verschillende herinneringen boven die ik in liefde kon omarmen. Rouw is een proces met vele lagen en facetten, maar het vertrouwen dat alles precies verloopt zoals het moet, brengt een bepaalde rust.
Hoe mooi is het dat boodschappen als deze bij je binnenkomen wanneer je werkelijk luistert? Het universum communiceert op talloze manieren, en het vraagt bewustzijn om die signalen te herkennen. Terwijl we spraken met de vriend van mijn man, hadden we het ook over het verschil tussen levenservaring en opleiding. Hij vertelde dat in zijn cultuur reizen wordt gezien als alle studies bij elkaar, terwijl het volgen van een specifieke opleiding je slechts specialiseert op een bepaald onderdeel. Deze wijsheid raakte me, omdat het zoveel zegt over de waarde van levenservaring en het volgen van je eigen pad.
Toen ik onder de douche stond, voelde ik de liefde voor mijn moeder zo sterk en onvoorwaardelijk. Liefde van beide kanten, als eenheid. Maar dat bracht ook een vraag naar boven: hoe kan het dat ik dat gevoel van onvoorwaardelijke liefde niet voor mijn vader voel? Het zette me aan het denken over wat het betekent om familiepatronen te doorbreken en welke emoties daaronder schuilen.
In liefde,
Nyaki
Reactie plaatsen
Reacties