Liefde sturen binnen een kader van angst.

Wat een reis

De bladeren vallen van de bomen, het loslaten is begonnen! Geen weg meer terug! Het oude mag plaatsmaken voor iets nieuws. 

Wij mensen zijn niets anders dan de natuur zelf. Verbonden met alles om ons heen, altijd in beweging, in verandering.

Vasthouden aan wat voorbij is, kost energie. Energie sturen naar iets waar het leven al uit is, is verspilde tijd. Door je energie te richten op wat leeft in jezelf, geef je uitdrukking aan zelfzorg en zelfliefde.

Ik hield, bewust en onbewust, aan zoveel vast en wist niet hoe ik los kon laten. Waarom? Angst. Onwetendheid. Verantwoordelijkheid. Maar ook liefde. Liefde kan je ook binden aan wat niet langer voedend is.

Angst houdt je gevangen in het bekende, omdat de angst voor het onbekende nog groter is. Ik bleef liefde sturen binnen dat kader van angst, in de hoop dat de liefde de angst zou verdrijven. Tot die ene dag, toen ik de telefoon pakte en belde.

“Goedemiddag, met de mamapoli,” klonk het.

Ik vertelde mijn verhaal: dat ik weer een bultje in mijn borst had, waar ik al anderhalf jaar mee rondliep. Waarom ik zo lang had gewacht? Ik durfde het antwoord bijna niet aan mezelf te geven. De volgende dag kon ik terecht.

Die ochtend kwam een soul sister langs. In de fysieke wereld kennen we elkaar net, maar onze zielen herkenden elkaar meteen. Divine timing, heet dat. Ze gaf me een ketting en twee prachtige stenen: één voor mij, en één voor mijn man. Haar aanwezigheid voelde alsof ze gestuurd was.

Kort daarna werd ik gebeld door school. Mijn dochter van zeven had buikpijn. Ik vertelde de juf dat ze mijn spanning voelt, omdat ik naar het ziekenhuis ga. Mijn man haalde haar op. Ik kuste haar buikje, knuffelde haar, en vroeg of ze mee wilde. Ze bleef stil en voelde even na. Ze ging op mijn stoel zitten, waardoor ik automatisch bleef staan. “Niet uit je lichaam, Nyaak. Blijf in jezelf.” Ik trok mijn schoenen uit, voelde de grond onder mijn voeten en rook aan de rape die mijn vriendin had meegenomen. De geur van de aarde bracht me terug naar mezelf, mijn voorouders stonden om me heen, waarvan ook een sjamaan met een grote tooi naast me.

Een dierbare vriendin die eerder een reading voor me had gedaan, had dezelfde sjamaan enige tijd geleden ook al beschreven. Zelf had ik hem ontmoet in m’n droom! Dankbaar!

(thanks Vivienne, je gaven zijn voelbaar en zichtbaar)

Ook verscheen er een oud bekende vriendin in spirit. Al die tijd had ik haar niet kunnen toelaten, omdat ik bang was. Maar nu stond ik stevig, en Moeder Aarde nam liefdevol mijn spanning tot zich.

Mijn dochter maakte een tekening en zei na een kwartier: “Ik ga terug naar school, mama. Mijn buikpijn is weg.” Wat een bijzondere samenwerking tussen moeder en dochter.

Samen met mijn man reed ik naar het ziekenhuis. Hetzelfde ziekenhuis waar ik mijn moeder naartoe bracht. Het was pijnlijk om weer dezelfde vloer te betreden, dezelfde gangen, dezelfde trap op. Alles voelde zwaar, vol herinneringen. Mijn man hield mijn hand vast en zei: “Het komt goed. We gaan hier samen doorheen.”

Ik keek hem aan en zei:

• 25-10-2024 = 7
• 13.30 = 7
• Onze dochter is 7
• Mijn moeder communiceert met 7

We zagen een afbeelding op de muur: een rij Amsterdamse huizen, gespiegeld. “So above, so below.” Het voelde als een teken dat ik niet dezelfde weg als mijn moeder hoef te volgen. Ik kies een nieuwe weg!